Bosna puni tridesetu

Bosna puni tridesetu. Između propagande i poricanja, Karadžićevi „unuci“ oživljavaju duh porekla

Poslednji muslimanski gradonačelnik Srebrenice: „Dodik i separatisti bosanskih Srba raspiruju vatru netrpeljivosti i u ovom trenutku međunarodna zajednica mora da interveniše, a ne da se krije kao pre trideset godina“

Kada su 9. januara 1992. godine Radovan Karadžić, doktor-pjesnik crnogorskog porijekla, i njegova grupa sljedbenika objavili rođenje Srpske Republike Bosne, dio međunarodne zajednice i posmatrača gotovo se našalio na tu temu. Odluka, između ostalog, da se Skupština novog političkog subjekta, na ono što se još smatralo bivšom Jugoslavijom, premjesti iz Sarajeva u Pale, mali planinski centar etnički srpski i vjerski pravoslavni, tada je viđena kao farsa bez ikakvog pravnog osnova.

1. marta te godine sarajevski parlament izglasao je nezavisnost od Beograda, a sledećeg meseca je otpočelo etničko čišćenje Bošnjaka opsadom bosanske prestonice. Malo je bilo šale. Danas, trideset godina kasnije, Republika Srpska je kamen temeljac komplikovane bosanske slagalice i (sa) svoju teritoriju dijeli sa Hrvatsko-muslimanskom federacijom, kao i Distriktom Brčko. Pale su ostale hladno selo sarajevskih olimpijskih planina, a u Banjaluci je uspostavljen zvanični parlament RS. Šačica posednika tog vremena, počev od Karadžića, koji su kasnije postali opasni ratni huškači, suđeni i osuđeni od međunarodne pravde za počinjene zločine, kao da je nestala sa političke scene. Djeca i unuci te dramatične sezone vraćaju u život njene propagandne gluposti, uključujući nasilje, sektaštvo, negiranje bosanskog genocida i nove separatističke ciljeve. Megafon te zatrovane propagande danas je Milorad Dodik, lider SNSD-a i do 2018. godine predsjednik Republike Srpske.

Pokolj Srebrenice, banjskog grada u RS, u julu 1995. (ubijeno preko 9 hiljada muslimanskih muškaraca između 6 i 90 godina za nedelju dana), za Dodika i ogromnu većinu Srba i Srba u Bosni nikada se nije dogodilo. Ćamil Duraković (42) rođen je u Srebrenici i bio je tinejdžer u julu 1995. godine. Sa porodicom pogođenom srpskim nasiljem, uspeo je da pobegne u Tuzlu, bošnjačku bezbednu zonu, da bi bio stavljen pod zaštitu u Sjedinjenim Državama. Godine 2005. odlučio je da se vrati u Srebrenicu, a 2012. je izabran za prvog građanina. Bio je poslednji muslimanski gradonačelnik grada, poprište najozbiljnijeg nasilja posle Drugog svetskog rata: „Zvanično u Bosni, podeljenoj na različite političke i etničko-verske entitete, vlada mir od 1995. godine, ali atmosfera on danas doživljava sličan je onom koji je prethodio sukobu iz 1990-ih. Srpska ideologija je ista, stranka koju je osnovao Karadžić je i dalje tu i nastavlja da pravi štetu. Dodik iznosi te argumente, a ideja je samo jedna: da se ponovo odvoji Bosna i njen narod“, kaže on. Duraković danas igra ulogu nezavisnog političkog aktiviste i dio je pokreta Odgovor (Odgovor) koji se priprema za izbore za obnovu političkih funkcija u Republici Srpskoj, zakazane za nekoliko mjeseci. Odgovor je multietnička stranka i njena programska linija polazi od osnovnog koncepta: „Mi predlažemo alternativni put etničkim nacionalizmima – objašnjava Duraković – zbog toga imamo muslimane, poput mene, pravoslavce i katolike. Želimo da se Bosna vrati kao jedinstvena i multietnička nacija, kakva je bila prije rata, kada su vjerske razlike bile njena snaga. To nije lak zadatak, vetar mu duva, ali retorika tri priče, tri istine, tri komada zemlje vraća ruke vremena na početak 90-ih. Dodik i separatisti bosanskih Srba raspiruju vatru netrpeljivosti i u ovom trenutku međunarodna zajednica mora da interveniše, a ne da se krije kao pre trideset godina. Verujte mi, situacija zaista rizikuje da izmakne kontroli. Retorika poricanja Dodika i njegovih sledbenika je suluda, oni ukazuju na etničko-geografski separatizam i veličaju likove poput Ratka Mladića (bivšeg generala vojske bosanskih Srba, osuđenog od Haškog tribunala, Međunarodnog krivičnog suda u Hagu za zločine počinjene u Bosni između 1992. i 1995. godine, ur.).

Negiranje da se bosanski genocid ikada dogodio ili barem ne u terminima o kojima priča istorija i postavljenim kao prekretnice u dokumentima i osudama. Ćamil Duraković odbacuje ovakvo viđenje činjenica. Posebno na najstrašnijoj stranici balkanskog rata, Srebrenici: „Tih dana prije 26 i po godina kada sam bio u Srebrenici, Srbi ne mogu reći alternativnu istinu. I ovde se vraćamo u prošlost. Gradonačelnik (Srpski Mladen Grujičić, ur.) ne poštuje muslimansku zajednicu, ne priznaje ono što se ovde dogodilo u julu 1995. godine i izbacio je bosanski jezik iz škola. Malim koracima ka zapečaćenoj sudbini. Njegova stranka i njegova većina su me smenili sa mesta predsednika Zakonodavne skupštine opštine, sa njima nema dijaloga“.


https://www.ilfattoquotidiano.it/2022/01/09/bosnia-la-repubblica-serba-compie-trentanni-tra-propaganda-e-negazionismo-i-nipoti-di-karadzic-ravvivano-lo-spirito-delle-origini/6446715/amp/

Video / Snimak razbijanja ploče Ratku Mladiću na Vracama
Kako su javili mediji iz RS, riječ je o Elvisu G. i Esadu J.

https://avaz.ba/vijesti/bih/709106/video-snimak-razbijanja-ploce-ratku-mladicu-na-vracama